Het was geen liefde op het eerste gezicht tussen Metropool en mij. En terwijl ik naar de band kijk en een slok wijn neem, kan ik bijna niet geloven dat ik me ooit hier niet op mijn gemak heb gevoeld. Tegenwoordig is dit mijn favoriete plek waar ik graag kom en veel tijd doorbreng , maar dat is weleens anders geweest. Vroeger kwam ik hier niet graag.
Het was er donker, rook naar wiet en er hing vaak een penetrante zweetlucht. Ondanks dat Koningin Beatrix in de jaren tachtig de opening verrichtte, was het koninklijk elan in mijn ogen ver te zoeken in dat duistere obscure hol. Heel af en toe ging ik wel eens mee naar een concert, maar het was alsof ik op een verkeerd feestje was beland. Ik voelde me als discotut niet thuis tussen de mensen met hun zwarte sobere kleding wiens muziek vertelde hoe verrot de wereld was. Met mijn optimistische kijk op het leven en mijn vrolijke inborst leek ik wel uit een andere wereld te komen .
Gelukkig heelt tijd niet alleen wonden, maar dicht ook kloven en overbrugt afstanden, want in de loop der jaren is de muzieksmaak ontwikkeld en heeft de doelgroep zich verbreed. Ergens tussenin hebben Metropool en ik elkaar gevonden.
Soms, heel soms moet liefde gewoon nog even groeien.
Wereldplek 